تا فردا

در سكوت  شب و مهتاب و نسيم

غرقه در حال و هواى پاييز 

قدمم را به تن  خيس خيابان دادم  

شاخه ها در غم برگان عزيز

بغض كرده

به  هم مبهوتند 

تا سحر صبر كند 

اين تن آرام و صبور 

به اميدى كه دوباره

به بهار 

شاخه ها سبز شوند 

تا فردا...

به دشت سبز رويا

خوش آمدى 

به عارفانه نهان  و پويا

خوش آمدى 

عشق بر لب و به دستت

نرگس  مست 

به شب نشينى خوبان 

خوش آمدى 

تا فردا...

لحظه را تا بينهايت ثبت كردم

تا دلم آرام شد 

هيچ پروايى ندارم  من به شب

آسمان قلب من تا ابد 

مهتاب شد

تا فردا...

ما را به شب  شعر و طرب دعوت كن 

دل را به دمى قوس و قزح مهمان كن

تا تو را چشم به اين منظره رويايى است 

لطف فرما به ما چٓشم  به چٓشم غوغا كن 

تا فردا...

زهد و دعا و حال عارفان

دكه ايست بهر پاره اى  

چون راهِبان كه

به عشق

پوزخند ميزنند

پاك بودن و روشنى

عالمى است در برزخ شب   

كه خدايم  

به  هر ماه نميدهد 

تا فردا...

تو نه شاهين  نه عقابى 

تو نه از سيره پاكان و خدايى

تو همان بنده  جسمى و  زمانى

تو به سر  

عاشق پرواز و رهايى

تو به تن

 وارث  آدم

 به دلت وسوسه ترك جنانى

دست از عالم ربانى بدار عامى  بى نام  و نشان 

تو فقط چند صباح

ساكن اين ملك خيالى

تا فردا...

ديشب كه صبا پيش گلها بود است

از يك يكشان بندِ غبا بگشود است

نرگس تو مدٓر جامه زِ تن بيهود است

دامان تو هم به شبنمى آلود است 

تا فردا...

نورِ شمع  و  بوى ياس  و  ياد يار ؟ 

نه ،

روشنم كٓردٓست دستِ روزگار

آنچه ميماند بِجا ،

آن يكدليست

عاشقى زيباست  ،

اما ،

اصل هستش همدلى

همدل و همراه و همدم ماندن است

اكسير راه

جاودانه ميشود همراه تو

در زندگى 

تا فردا...

ورقِ تازه اين بازى پير 

بِبُرٓد دست من و دست تو و دست رفيق 

همه كس داخل بازى هستند ولى 

پشت دست تو و حاضر به بريدن همه رگهاى وريد 

آس و شاه و تكِ دل مهجورند 

آنچه بُرراست كنون 

حكم خِشتى است 

كه شدست كج به همه 

باور وياران  و يقين 

تا فردا...

صفى ندارد كه در آن به ايستم ، كه اگر آمد كه آمد و اگر نه كه زاده تقدير و بسته لب ، پا به پا و شانه به شانه لحظه ها كه بخار ميشوند  در ولعِ ناگهانگى سوتكى هستم كه در خواب و خيال ، توهم و رويا غوطه ورم سازد و آنى بسان شاپركى بر گلِ سرخى هيجان عبور را تجربه كنم 

 

تا فردا...